Αν πρέπει να γίνει κάτι για την αντιμετώπιση της απελπισίας, πρέπει να αρχίσει από την εργασία. Το κράτος δεν πρέπει να υπάρχει για να επιβιώνει το ίδιο. Το κράτος πρέπει να υπάρχει για να επιβιώνουν οι πολίτες του. Όταν το κράτος παγιδεύει το 80% των πολιτών για τη δική του επιβίωση, η απελπισία αρχίζει να κυριεύει τους πολίτες και το αποτέλεσμα αυτής της κατάστασης είναι τις περισσότερες φορές απρόβλεπτο.
Και αυτό ακριβώς έχει πράξει στην Ελλάδα. Αυτή είναι η σημασία του. Αυτός είναι ο σκοπός του. Ωστόσο, το κράτος δεν πρέπει να ασχολείται με τίποτε άλλο από την αξιοποίηση των πολιτών για το συνολικό κοινωνικό όφελος της χώρας.
Οι πολίτες αυτή τη στιγμή προκύπτουν από αλλοιωμένα σε υπόσταση και λειτουργία σχολεία και πανεπιστήμια. Δεν τους παρέχεται κανένας προσανατολισμός και τους απομένουν μόνο τρεις επιλογές: Η πρώτη είναι να ζήσουν σε κάποια άλλη χώρα. Η δεύτερη να παραμείνουν άνεργοι εντός της χώρας. Η τρίτη να απασχοληθούν στο δημόσιο τομέα, εάν και εφόσον είναι εφικτό για κάποιον, μέσα στον κρατικό μηχανισμό να τους κάνει αυτή τη χάρη. Και οι τρεις επιλογές δεν οδηγούν παρά σε ένα απελπιστικό αδιέξοδο.
Το κράτος πρέπει να αλλάξει σημασία και σκοπό. Πρέπει να δημιουργήσει μια νέα μέθοδο διαχείρισης του ανθρώπινου δυναμικού και την ίδια στιγμή ένα πραγματικά νέο πολιτικό μοντέλο. Και πάνω από όλα πρέπει να φέρει στην επιφάνεια ένα νέο τρόπο σκέψης εντελώς διαφορετικό από το σημερινό κατάφορα αλλοιωμένο σκεπτικό των σύγχρονων Ελλήνων: Μια νέα συνείδηση ανάλογη των πραγματικά προηγμένων εθνών της Ευρώπης.
Πρέπει οι πολίτες να αντιληφθούν πως το κράτος στη σημερινή του μορφή δεν είναι απαραίτητο. Δεν αποτελεί πανάκεια. Ούτε πρέπει να ασχολείται με τα πάντα. Πόσο μάλλον οι ίδιοι οι πολίτες, δεν πρέπει να τα περιμένουν όλα από το κράτος. Από την άλλη, το κράτος είναι υποχρεωμένο να εκπληρώσει έναν στόχο από τον οποίο αυτή τη στιγμή απέχει έτη φωτός. Ο στόχος αυτός δεν είναι άλλος από την εξασφάλιση της μελλοντικής παρουσίας των Ελλήνων πολιτών στον βασικό εθνικό τους χώρο.
Αυτή τη στιγμή των μέλλον των Ελλήνων δεν είναι εξασφαλισμένο. Η παραγωγική τους δραστηριότητα έχει σταματήσει και η Τουρκία συνεχώς κερδίζει έδαφος. Διπλωματικά και κυριολεκτικά. Το κράτος και ο αρχηγός του δεν θα έπρεπε αυτή τη στιγμή να σκέφτονται τίποτε άλλο από το πώς θα επανεκτιμήσουν την παραγωγική δραστηριότητα των πολιτών και ταυτόχρονα πώς θα επαναφέρουν την στρατιωτική ισορροπία μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας. Η ανηθικότητα και η διαφθορά η οποία χαρακτηρίζει το σημερινό Ελληνικό κράτος επιτρέπει στην Τουρκία να διεκδικεί και να απαιτεί γη και ύδωρ από τους Έλληνες.
Εάν η κυβέρνηση της Ελλάδας δεν αποφασίσει να αναλάβει τα καθήκοντά της, τότε είναι πολύ πιθανό να ζήσουμε δυσκολότερες στιγμές από αυτές τις δεκαετίας του 2010.
Πρέπει οι πολίτες της Ελλάδας πρώτα από όλα να κερδίσουν ξανά το χαμένο σεβασμό των άλλων χωρών και των πολιτών τους. Αυτός ο σεβασμός μπορεί να κερδηθεί μόνο εάν το κράτος μειώσει το μέγεθος του και επιτρέψει στην ανθρώπινη πρωτοβουλία να απελευθερωθεί. Μόνο μέσω αυτής της απελευθέρωσης μπορεί η χώρα να σπάσει τα δεσμά των δανειστών της. Το σπάσιμο αυτών των δεσμών μπορεί να διώξει την απελπισία από τη σκέψη των πολιτών και να επαναφέρει την πολυπόθητη ευημερία. Γιατί η Ελλάδα δεν πρέπει να σταματήσει να υπάρχει και αυτός πρέπει να είναι ο μοναδικός στόχος του οποιουδήποτε κράτους.
Η ζωή δεν τελειώνει στους σημερινούς Έλληνες. Η συνέχεια του έθνους δεν μπορεί να περιοριστεί από τη σημερινή λανθασμένη πολιτική και νοοτροπία του σύγχρονου κράτους. Η δυναμική της Ελληνικής κοινότητας είναι πανίσχυρη και ασταμάτητη. Και όπως το αποδεικνύει σε όλες τις δραστηριότητες εκτός Ελλάδας θα έρθει η στιγμή να το αποδείξει και σε αυτές εντός της Ελλάδας…