Την ημέρα κατά την οποία κάποιος θα ανασύρει από μέσα του το σθένος να σταθεί μπροστά στους Έλληνες χωρίς να πει ούτε ένα ψέμα, η γέννηση του καινούργιου θα έχει πραγματοποιηθεί.
Την ημέρα κατά την οποία αυτός ο ίδιος άνθρωπος θα έχει ξυπνήσει όλα εκείνα τα καλά στοιχεία των Ελλήνων, τα οποία σήμερα κοιμούνται βαθιά, το καινούργιο θα έχει αρχίσει να χτίζεται.
Γιατί σήμερα δεν ακούμε από τους πολιτικούς τίποτε άλλο από τις γνωστές παράλογες υποσχέσεις και ένα μοιρολόι, το οποίο ρυθμίζει ασυνείδητα τον εγκέφαλό μας στην επανάληψη των ίδιων μηνυμάτων. Δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα μόνοι μας. Πρέπει πάντα να μας κυβερνά ένα κόμμα της μεταπολίτευσης. Πρέπει πάντα ο ηγέτης της Ελλάδας να αποτελεί μια μετριότητα. Πρέπει πάντα να υπακούμε σε προσταγές οι οποίες μας οδηγούν σε αδιέξοδα. Πρέπει πάντα να καταπνίγουμε τη θέληση και τη δημιουργικότητά μας. Πρέπει πάντα να ζούμε με τα δανεικά των ξένων. Πρέπει πάντα να αναμένουμε από κάποιον άλλο να μας σώσει. Ποιοι ? Εμείς οι Έλληνες. Ναι εμείς. Εμείς οι οποίοι αναγκαζόμαστε να είμαστε περήφανοι μόνο για το παρελθόν μας. Εμείς οι οποίοι μέχρι πολύ πρόσφατα ρυθμίζαμε την παγκόσμια ιστορία, σήμερα μετα βίας παρακολουθούμε την εξέλιξή της.
Ποιος έχει πάρει αυτήν την απόφαση για λογαριασμό μας ? Ποιος έχει το δικαίωμα να μας εξαναγκάζει να βιώνουμε αυτή την στενάχωρη κατάσταση ? Αναμφισβήτητα όλα τα κόμματα της μεταπολίτευσης. Αυτά έχουν διαστρέψει την νοοτροπία μας και αυτά είναι υπεύθυνα για την σημερινή κατάσταση της Ελλάδας. Και πολλοί αναρωτιούνται γιατί σήμερα κάποιος προσπαθεί να προωθήσει την «επανάσταση» της Λευκού ψήφου ? Και τι μπορεί να επακολουθήσει μετά από αυτή την «επανάσταση» ? Το σίγουρο είναι πως ό,τι επακολουθήσει δεν μπορεί να είναι χειρότερο από αυτό το οποίο όλοι σήμερα ζούμε. Είναι επίσης βέβαιο πως όλα ανεξαιρέτως τα σημερινά κόμματα θα νιώσουν στο πετσί τους το ράπισμα του λαού. Είναι επίσης πολύ πιθανό πως νέοι άνθρωποι θα δημιουργήσουν νέες και άφθαρτες ως τώρα, πολιτικές δυνάμεις. Είναι επίσης απολύτως αναγκαίο να εγκαθιδρυθεί μια Προεδρική Δημοκρατία στη θέση της Κοινοβουλευτικής. Με Πρόεδρο απευθείας εκλεγμένο από το λαό. Με Πρόεδρο λιγότερο εξαρτώμενο από τα μικροπολιτικά συμφέροντα. Με Πρόεδρο πάνω από όλα υπεύθυνο. Για τις πράξεις του αλλά και για την εφαρμογή στην πράξη της πλειοψηφικής βούλησης. Κάτι το οποίο σήμερα ακούγεται σαν ανέκδοτο. Όταν κανένας από τους λόγους για τους οποίους η μικρή μειοψηφία ανθρώπων που ακόμα προσέρχεται στις κάλπες, δεν εφαρμόζεται ποτέ μα ποτέ στην πράξη. Όταν πράγματι κάποτε πιστέψουμε σαν λαός πως ναι έχουμε τη δυνατότητα να επιβιώσουμε μέσα από την δική μας προσπάθεια, το δικό μας ταλέντο, τη δική μας αντοχή, τη δική μας αποφασιστικότητα και τη δική μας αποστροφή προς καθετί απαξιωτικο απέναντι στο χαρακτήρα μας, τότε θα πάψουμε να αναρωτιόμαστε τι θα συμβεί μετά από μια Λευκή ψήφο συντριπτικής πλειοψηφίας. Τότε απλά θα έχουμε κατανοήσει πως το σημερινό παλαιό και κακοστημένο οικοδόμημα θα έχει από μόνο του καταρρεύσει, απαιτώντας μόνο την επικύρωση μέσα από την κάλπη για να στηθεί κάτι νέο στη θέση του.
Ελπίζω η Ελλάδα κάποτε να ταρακουνηθεί τόσο όσο χρειάζεται για να ξυπνήσει και να αρχίσει να λειτουργεί ξανά στους ρυθμούς τους οποίους λειτουργούσε πριν η σταδιακή φθορά της μεταπολίτευσης την καταντήσει ένα σταματημένο τρένο.
Ο προορισμός της Ελλάδας θα είναι πάντα εκεί και θα περιμένει. Και σίγουρα η ιστορία της κάθε χώρας δεν χαρίζει τίποτα σε κανέναν. Οι ώρες, οι ημέρες, οι εβδομάδες, οι μήνες, τα χρόνια, οι δεκαετίες και οι αιώνες περνούν, αναγνωρίζοντας μόνο ό,τι πραγματικά αξίζει. Και είναι σίγουρο πως η ιστορία της Ελλάδας θα παραβλέψει με περιφρόνηση τις τελευταίες ντροπιαστικές δεκαετίες. Και είναι επίσης σίγουρο πως η ιστορία της Ελλάδας θα καταγράψει σαν γεγονός τεράστιας σημασίας για το μέλλον της, μια «Λευκή Επανάσταση» και την μετάβαση σε μια νέα πολύ πιο ελπιδοφόρα κατάσταση για την ίδια. Δεν χρειάζεται να αναρωτιόμαστε τι θα γίνει μετά. Αρκεί να καταλάβουμε πως στην πραγματικότητα δεν υπάρχει άλλη διαθέσιμη διέξοδος. Αρκεί να πιστέψουμε πως οι δυνατότητές μας είναι τεράστιες και η σημερινή τους σπατάλη θλιβερή. Αρκεί να θελήσουμε να χτίσουμε κάτι νέο πάνω στα ερείπια τα οποία δυστυχώς σήμερα έχουμε κληρονομήσει. Αρκεί να αγαπήσουμε ξανά την χώρα μας και τη συλλογική ψυχή μας…