Η εκλογή του νέου προέδρου του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης
αποτελεί κατά την άποψή μου την ολοκλήρωση ενός μελετημένου σχεδίου εκτός
των συνόρων του Ελλαδικού κράτους.
Και επειδή ο συγκεκριμένος άνθρωπος «προσγειώθηκε» στην Ελλάδα μέσω των
ΗΠΑ, αποτελώντας μέλος του επιτελείου Μπάιντεν, είναι ηλίου φαεινότερο σε
ποια χώρα μελετήθηκε και καταρτίστηκε το σχέδιο αυτό. Ένα σχέδιο το οποίο
φαίνεται να είναι και πολύ περίπλοκο.
Αναζητήθηκε ουσιαστικά ένας νέος «Τσίπρας» με συγκεκριμένα «πιο μοντέρνα»
χαρακτηριστικά, του οποίου αποστολή είναι να αλώσει τον λεγόμενο αριστερό
πολιτικό χώρο εντός Ελλάδος και να προετοιμάσει το έδαφος για την μετεξέλιξη
του «Ελληνικού κράτους της μεγάλης ιδέας» στο «Νεοελλαδικό δυτικότροπο
κράτος της αποδοχής των πάντων», απελευθερωμένο από οποιοδήποτε
«βαρίδιο» είτε αυτό είναι η ιστορία των Ελλήνων, είτε αυτό είναι τα ήθη και έθιμα
των Ελλήνων, είτε αυτό είναι η ίδια η υπόσταση των Ελλήνων.
Είναι γεγονός πως η Ελληνική ιστορία βαραίνει αφάνταστα το Ελλαδικό κράτος
από την ημέρα της ίδρυσής του. Είναι επίσης γεγονός πως τα ήθη, έθιμα,
συνήθειες, αντίληψη, νοοτροπία, ικανότητες και ιδιοσυγκρασία των Ελλήνων
βαραίνει ακόμα περισσότερο το κράτος αυτό.
Η ίδια η υπόσταση ενός ξεριζωμένου από τον βασικό εθνικό του χώρο και χωρίς
την ιστορική του πρωτεύουσα, έθνους, δεν επιτρέπει στο Ελλαδικό κράτος την
παραμικρή ευελιξία όταν τίθενται πολύ σοβαρά ζητήματα Εθνικού συμφέροντος.
Αποτελεί επίσης αδιαμφισβήτητο γεγονός, τουλάχιστον από το 1922 και έπειτα,
πως το Ελλαδικό κράτος βασίστηκε για να επιβιώσει στην οικουμενική
εκπροσώπηση του Ελληνικού έθνους, χωρίς ποτέ να υποστηρίξει τον ρόλο αυτόν
στην πράξη. Αντίθετα, υπονόμευε και υπονομεύει ξεκάθαρα τον οικουμενικό
Ελληνισμό ανά τον κόσμο.
Ωστόσο, τα αστικά – εθνικά θεμέλια της Ελλαδικής κοινωνίας, ακόμα και κατά τη
διάρκεια της ισοπεδωτικής σημερινής εποχής, φαίνεται πως διέθεταν ισχυρά
στεγανά τα οποία έπρεπε με κάποιον τρόπο να διαρραγούν, ώστε η
οποιαδήποτε ξένη δύναμη να μπορεί να εφαρμόζει τα σχέδιά της χωρίς να
αντιμετωπίζει την δικαιολογία των εσωτερικών αναταραχών και διαταραχών, την
οποία προέβαλαν οι Ελλαδίτες πολιτικοί.
Με την συγκεκριμένη επιθετική εξαγορά της αξιωματικής αντιπολίτευσης, όπως
σωστά χαρακτήρισαν ορισμένοι πολιτικοί στην Ελλάδα, οι ΗΠΑ πιστεύουν πως
θα κατορθώσουν να κάμψουν τις όποιες αντιστάσεις της Ελλαδικής κοινωνίας
ώστε να την «μετεξελίξουν» κατάλληλα για να μπορέσει να δεχθεί αδιαμαρτύρητα
το νέο καθεστώς στην Θράκη, στο Αιγαίο και στην Κύπρο.
Ο Ρωσσοουκρανικός πόλεμος και η κατάρρευση της αξιωματικής αντιπολίτευσης
στην Ελλάδα επιτάχυναν το σχέδιο αυτό με αποτέλεσμα την σημερινή νέα
κατάσταση εντός του συγκεκριμένου οργανισμού, ο οποίος είναι πολύ πιθανόν
σύντομα να αποτελέσει ξανά κόμμα εξουσίας, διεκδικώντας επί ίσοις όροις τη
διακυβέρνηση της χώρας, όποτε ξανά προκυρηχθούν εκλογές.
Ένα νέο «1922» ίσως πλησιάζει, μπορεί αναίμακτο την φορά αυτή ωστόσο, το
σχέδιο της Τουρκίας και των ΝΑΤΟικών της συμμάχων, το οποίο παραμένει
ανολοκλήρωτο από το 1922, ενδέχεται να ολοκληρωθεί, εκτός απρόσμενου
απρόοπτου, εντός της τρέχουσας δεκαετίας.
Τα παραπάνω παρατίθενται προς σκέψη και περισυλλογή…