Όσον αφορά την δίκη της Χρυσής Αυγής, τη διαδήλωση έξω από το δικαστήριο και την ακύρωση της εκδήλωσης για την 28η Οκτωβρίου.
Σε ένα σύγχρονο κράτος, με πολιτισμό αιώνων, δεν υπήρχε περίπτωση να δημιουργηθεί ένα κόμμα σαν την Χρυσή Αυγή. Όχι τόσο λόγω της ιδεολογίας της, όσο λόγω της ξεκάθαρης προώθησης μιας βίαιης και αναχρονιστικής πολιτικής.
Το γεγονός αυτό καθιστά τη διαδήλωση ένα καθρέφτη της Ελλαδικής κοινωνίας. Αντί ο κόσμος να διαμαρτύρεται για τα κενά του συστήματος και τα βαθύτερα αίτια τα οποία επέτρεψαν σε αυτό το κόμμα να δημιουργηθεί και να εισέλθει στη Βουλή, ζητούσε με μένος την καταδίκη των κατηγορουμένων, αποδεικνύοντας το πόσο πολωμένη και διχασμένη είναι η σύγχρονη κοινωνία της Ελλάδας.
Οι υπεύθυνοι δικαστές ούτως ή άλλος γνωρίζουν πολύ καλά τι πρέπει να κάνουν.
Ακόμα μεγαλύτερο λάθος είναι να σχολιάζεται από την άλλη πλευρά το γεγονός της ακύρωσης της παρέλασης σε σχέση με τη διαδήλωση. Γιατί, ρωτούν κάποιοι, επιτρέπεται η διαδήλωση και όχι η παρέλαση ?
Η πρώτη απάντηση είναι γιατί σε μια Δημοκρατία το κράτος δεν διοργανώνει διαδηλώσεις, χωρίς να σημαίνει ότι αυτό είναι απαραίτητα σωστό. Συνεπώς, δεν έχει δικαίωμα να ακυρώσει μια διαδήλωση εκτός αν αποφασίσει καθολική απαγόρευση των διαδηλώσεων. Για τη συγκεκριμένη διαδήλωση βέβαια, το κράτος γνωρίζοντας ότι είναι υπεύθυνο για την όλη παρακμιακή κατάσταση, στην οποία προστίθεται η δημιουργία και δραστηριότητα της Χρυσής Αυγής, δεν θα τολμούσε να αποφασίσει κάτι παρόμοιο.
Όσον αφορά την παρέλαση, ο λόγος είναι βαθύτερος. Η παρέλαση της 28ης Οκτωβρίου δεν αποτελεί κατασταλλαγμένη παράδοση του σύγχρονου Ελληνικού λαού. Αποτελεί και αυτή ένα γεγονός κοινωνικής πόλωσης μεταξύ του γνωστού ερωτήματος για την πατρότητα του ΟΧΙ, μεταξύ του Μεταξά και του λαού. Χωρίς κάποιος να έχει τονίσει, όσο ζω και ακούω σε αυτή τη χώρα, ότι εάν ο λαός δεν ήθελε να πολεμήσει ο Μεταξάς δεν θα έλεγε το ΟΧΙ.
Η επέτειος αυτή έπρεπε να ενώνει και όχι να διχάζει ένα ολόκληρο λαό. Συνεπώς, το κράτος αποφασίζει με ευκολία και ανακούφιση την ακύρωση των εκδηλώσεων, οι οποίες θα μπορούσαν να λάμβαναν χώρα χωρίς την παρουσία κοινού. Το πρόβλημα συνοχής της ελλαδικής κοινωνίας είναι ξεκάθαρο. Κανένας ωστόσο δεν ασχολείται με αυτό.
Η ιστορία όμως πάντα επιφυλάσσει μια τραγωδία, μήπως και καταφέρει να αλλάξει την προδιαγεγραμμένη πορεία ενός λαού. Η Τουρκική κυβέρνηση σφίγγει τον κλοιό γύρω από το ελλαδικό κράτος με προκλήσεις αλλά και στρατηγικές κινήσεις. Μένει να δούμε αν θα το λιώσει ή την τελευταία στιγμή θα πραγματοποιηθεί κάποιο ιστορικό θαύμα, το οποίο θα αντιστρέψει την κατάσταση.