Ένταση

Άρθρο του Γιώργου Μιχαήλ

Πριν η Ελλάδα καταφέρει να ορθώσει ανάστημα και να αποδείξει στα υπόλοιπα κράτη την αξία της, μια άλλη εσωτερική μάχη πρέπει κάποια στιγμή να τελειώσει. Είναι η μάχη μεταξύ αυτών που δεν θέλουν να λέγονται Έλληνες και αυτών οι οποίοι λένε περήφανα πως είναι Έλληνες.

Η συναισθηματική αυτή ένταση την οποία έχουν δημιουργήσει τα πολιτικά κόμματα πρέπει να εκτονωθεί πριν ξεκινήσει οποιαδήποτε προσπάθεια αναδόμησης της Ελλάδας.

Είναι ξεκάθαρο ότι σήμερα κυβερνούν τη χώρα κάποιοι οι οποίοι δεν θέλουν να λέγονται Έλληνες. Ακόμα χειρότερα, απέναντί τους έχουν ταχθεί κάποιοι οι οποίοι υποδύονται το αντίθετο. Δεν πείθουν ωστόσο ότι βαθιά μέσα τους το πιστεύουν. Δεν πείθουν πως έχουν αποφασίσει να θυσιάσουν το προσωπικό τους συμφέρον για το κοινό. Μοιραία λοιπόν, οι φερόμενοι ως εκπρόσωποι του λαού και οι υποψήφιοι επόμενοι εκπρόσωποί του, έχουν δημιουργήσει ένα τεράστιο κενό μεταξύ αυτών και της πλειοψηφίας των ανθρώπων. Ένα κενό το οποίο συνέχεια μεγαλώνει και μαζί του μεγαλώνει και το κενό μέσα στις ψυχές των ανθρώπων.

Γιατί ο κάθε άνθρωπος έχει ανάγκη να εκφράζει τις απόψεις του ελεύθερα. Και κάθε άνθρωπος έχει επίσης την ανάγκη να εκφράζονται ελεύθερα και δυναμικά οι απόψεις του από κάποιον πολιτικό αρχηγό. Γιατί αυτή είναι στο τέλος και η έννοια της δημοκρατίας. Και αυτό σήμερα δεν συμβαίνει. Και χωρίς κανείς να το καταλάβει έχει προκληθεί μια σιωπηρή πόλωση. Μια πόλωση μεταξύ του λαού και των κομμάτων η οποία μέρα με τη μέρα αυξάνεται.

Κανείς μας δε μπορεί να σκεφτεί θετικά για τον οποιονδήποτε σύγχρονο πολιτικό. Γιατί κανένας σύγχρονος πολιτικός δεν εκφράζει τις σκέψεις και το συναίσθημα του κόσμου. Και το πιο ανησυχητικό είναι πως τα κόμματα μεταξύ τους έχουν δημιουργήσει τους δικούς τους άγραφους νόμους εις βάρος των ανθρώπων. Γιατί οι άγραφοι αυτοί νόμοι έχουν μοναδικό σκοπό να διαφυλάξουν τα συμφέροντα των κομμάτων. Η ύπαρξη τους έχει σαν μοναδικό σκοπό την προστασία των κομματικών συντρόφων και στελεχών τους. Και αυτό είναι αλήθεια για όλες τις σημερινές παρατάξεις. Γιατί κανένας απο αυτούς δεν νοιάζεται για την ταλαιπωρία και την απελπισία των συμπατριωτών μας, οι οποίοι παρασύρθηκαν σε μια δύσκολη κατάσταση.

Κανένας από αυτούς δεν μπορεί να νιώσει στο πετσί του τον πόνο της νεολαίας. Μιας νεολαίας κυριολεκτικά παρατημένης στο έλεός της. Χωρίς σκοπό, χωρίς αρχές και χωρίς μέλλον, γιατί έτσι έχουν επιλέξει οι σημερινοί πολιτικοί. Την ίδια στιγμή οι νέοι άνθρωποι στις υπόλοιπες Ευρωπαικές και άλλες προηγμένες οικονομικά χώρες μεγαλώνουν χωρίς το άγχος των δικών μας παιδιών. Γνωρίζουν πως η παιδεία της χώρας τους θα τους κατευθύνει σωστά και το κράτος τούς έχει εξασφαλίσει τις απαραίτητες θέσεις εργασίας. Τουλάχιστον για τους περισσότερους.

Την ίδια στιγμή, ανεξάρτητα από την καταγωγή του, ο κάθε πολίτης μαθαίνει να εντάσσεται στην κοινωνία της χώρας στην οποία μεγάλωσε. Χωρίς διαπολιτισμικά κόμπλεξ, μαθαίνει ο κάθε ένας από τις πρώτες τάξεις του σχολείου πως είναι Γερμανός, Γάλλος ή Άγγλος. Και την ίδια στιγμή μαθαίνει να σέβεται τη χώρα στην οποία γεννήθηκε και μεγάλωσε. Γιατί στα κράτη αυτά εφαρμόζεται μια πραγματική πολιτική ένταξης και αφομοίωσης των μεταναστών ή των προσφύγων.

Στην Ελλάδα αντίθετα, το κράτος υποβιβάζει καθημερινά τους Έλληνες σε πολίτες δεύτερης κατηγορίας μέσα στην ίδια την πατρίδα τους. Και από όλη αυτή την κατάσταση κερδίζουν όλοι εκτός από την Ελλάδα.

Τα ανεπτυγμένα οικονομικά κράτη εισάγουν ανθρώπινο ταλέντο και εξάγουν προιόντα. Η Ελλάδα χάνει το ανθρώπινο ταλέντο της και εισάγει ό,τι χρειάζεται για να ζήσει. Εάν αυτό δεν είναι καταστροφή τότε αναρωτιέμαι τι άλλο, εκτός από τον πόλεμο, μπορεί να είναι.

Η δημοκρατία μας χωρίς να το καταλάβουμε κατάντησε το μέσον επιβίωσης πολιτικών και ολιγαρχών.
Μέσα και έξω από την Ελλάδα. Δεν υπάρχει ούτε σαν σκέψη η δημιουργία ενός ελεύθερου κράτους για τους πολίτες. Μόνο η εκμετάλλευση και η κλοπή του καρπού της εργασίας των πολιτών από ανθρώπους οι οποίοι ποτέ τους δεν εργάστηκαν, είναι πλέον ο σκοπός ύπαρξης της δημοκρατίας μας. Και πρέπει να αναρωτιέται κάποιος εάν ζούμε σε μια ελεύθερη χώρα.

Το μόνο σίγουρο συμπέρασμα πάντως είναι ένα: Ότι εκείνοι οι οποίοι έδωσαν στο παρελθόν τη ζωή τους για την ελευθερία της Ελλάδας, δεν είχανε στο μυαλό τους τη σημερινή εικόνα της πατρίδας μας.

Σε ένα κράτος στο οποίο η έννοια της προσωπικότητας έχει χάσει την αξία του, μόνο η ένταση μπορεί να καλλιεργείται στις ψυχές των ανθρώπων.

Όταν η ενέργεια και το ταλέντο του κάθε ανθρώπου εξισώνεται και χάνεται μέσα σε μια άμορφη μάζα, όπως σήμερα έχει καταντήσει η κοινωνία μας, τότε το αποτέλεσμα είναι ο κάθε ένας από εμάς να γίνεται εχθρός του άλλου.

Την ίδια στιγμή οι Ευρωπαίοι μάς καλούν να θεωρούμε αδέλφια μας τους Γερμανούς, τους Γάλλους, τους Άγγλους και τώρα τελευταία τους Σκοπιανούς, αν όχι και τους Τούρκους, στον βωμό της ενωμένης Ευρώπης.
Μια ενωμένη Ευρώπη η οποία φυσικά καθόλου δεν ενδιαφέρεται για την εσωτερική αναταραχή και την στεναχώρια των Ελλήνων.

Μια αναταραχή και μια στεναχώρια δικαιολογημένη. Γιατί ξαφνικά έχουν οι Σκοπιανοί παραπάνω δικαιώματα από εμάς. Γιατί ξαφνικά οι Τούρκοι και οι Αλβανοί προετοιμάζονται να εκμεταλλευτούν την τελική πτώση της Ελλάδας. Γιατί τουλάχιστον 1 στους 2 νέους φεύγει στο εξωτερικό και δεν ξαναγυρίζει. Γιατί η τσέπη των περισσοτέρων πολιτών αδειάζει κάθε μέρα και πιο πολύ. Γιατί η ανεργία παραμένει. Γιατί η ζωή του κάθε ανθρώπου είναι μία και δεν θέλει να την ζήσει σε αυτό το περιβάλλον και με αυτόν τον τρόπο. Γιατί ο κάθε ένας από εμάς έχει από τη φύση προικιστεί με τον χαρακτήρα ενός λιονταριού. Και τα λιοντάρια είναι περήφανα και δεν αντέχουν τον οποιονδήποτε περιορισμό.

Οι σφετεριστές της ελευθερίας μας είναι εκείνοι οι οποίοι πρέπει να φύγουν και όχι οι νέοι οι οποίοι αγαπούν την πατρίδα τους. Όποιος δεν θέλει να λέγεται Έλληνας δεν έχει και το δικαίωμα να ζητά την ψήφο των Ελλήνων. Ούτε έχει το δικαίωμα να αλλοιώσει την φυσική υπόσταση της Ελλάδας. Όποιος επίσης προσποιείται πως θέλει να λέγεται Έλληνας, δεν έχει το δικαίωμα να ξεγελά τον κόσμο στην πράξη. Πρέπει να ακουστούν καινούργιες καθαρές φωνές από ανθρώπους οι οποίοι δεν ντρέπονται να διατρανώσουν πως είναι Έλληνες και αγαπούν την Ελλάδα και τους ανθρώπους της.

Η διανοητική μόλυνση την οποία οι περισσότεροι από εμάς έχουμε υποστεί είναι ξεκάθαρη. Δεν φταίμε εμείς ωστόσο. Φταίει το γεγονός πως τα μηνύματα τα οποία δεχόμαστε είναι μολυσματικά και αλλοιώνουν τη σκέψη μας. Αυτό το οποίο πρέπει να καταλάβουμε είναι πως δεν ζούμε αιώνια. Και μέσα στην αιωνιότητα της ιστορίας το οποιοδήποτε σύγχρονο μήνυμα είναι καταδικασμένο να χαθεί στη λήθη και να σβηστεί από τη μνήμη των επόμενων ανθρώπων. Αυτά τα οποία έχουν σημασία είναι αυτά τα οποία χιλιετίες ολόκληρες δεν τα έχουν σβήσει από το μυαλό μας και την καρδιά μας. Αδελφότητα και πατριωτική αλληλεγγύη.

Ό,τι και να χωρίζει δύο αδέλφια, ένα μόνο γεγονός κάποια στιγμή θα τα ενώσει. Το γεγονός ότι είναι αδέλφια. Και αυτό είναι κάτι που πρέπει να καλλιεργηθεί ξανά στις καρδιές μας. Αρκεί να φέρουμε στο νου μας την Ελλάδα στην οποία μεγαλώσαμε. Όταν ακόμα δεν είχε αλλοιωθεί πλήρως η ψυχή της. Και είμαι σίγουρος πως όσοι κάνουν την συγκεκριμένη σκέψη αυτή τη στιγμή, μόνο νοσταλγία μπορεί να αισθανθούν.

Αυτό σημαίνει πως η σημερινή πορεία μας δεν είναι σωστή. Αυτό σημαίνει πως η σημερινή πορεία μας είναι καταστροφική. Και πρέπει να αλλάξει, όχι για εμάς. Αλλά για τους επόμενους. Όπως ακριβώς έπραξαν σε ιστορικές στιγμές οι προηγούμενοι πριν από εμάς.

Η συναισθηματική ένταση είναι φανερή μέσα στην κοινωνία μας. Σχεδόν 50% είναι το ποσοστό αποχής των ψηφοφόρων στις εκλογές την τελευταίας δεκαετίας. Γιατί ο κόσμος δεν έχει άλλη διέξοδο. Δεν μπορεί να αντιδράσει αλλιώς. Και όλα αυτά τα χρόνια στη θέση του πρωθυπουργού κάθησαν άνθρωποι οι οποίοι ουσιαστικά δεν είχαν και δεν έχουν εκλεγεί από την πλειοψηφία του κόσμου. Και δια μέσου ενός χωρίς όρια διεθνισμού, η αγαπημένη μας πατρίδα και εμείς οι ίδιοι καταντήσαμε μαριονέτες των οικονομικά ισχυρών ξένων κρατών.

Η αποχή από τις εκλογές και η απαξίωση των σύγχρονων πολιτικών αποτελούν έναν τρόπο εκτόνωσης αυτής της έντασης συναισθημάτων. Δεν αποτελούν ωστόσο τη λύση. Η λύση στην κατάσταση στην οποία έχουμε υποπέσει μπορεί να δοθεί μόνο από κάποιον ο οποίος είναι αποφασισμένος να συνεχίσει την ιστορία της Ελλάδας. Κάποιον ο οποίος θα επαναφέρει το γόητρο των αρχών πάνω στις οποίες βασίζεται η υπόστασή μας.

Μόνο τότε θα αποκτήσουμε και εμείς ξανά σαν άνθρωποι και σαν λαός τον σεβασμό για τον οποίο ο κάθε ένας από εμάς καθημερινά αγωνίζεται.

Όσο και αν μας πνίγουν τα συναισθήματα πρέπει να είμαστε δυνατοί και να αναμένουμε την πολυπόθητη στιγμή της λύτρωσης. Τα συναισθήματα αυτά είναι που θα μας οδηγήσουν στη λύτρωση. Γιατί χωρίς αυτά δεν μπορεί να λεγόμαστε άνθρωποι.Συλλογικότητα, θέληση και πίστη ως το τέλος.