Το μεγαλύτερο πρόβλημα σε μια κοινωνία είναι η ανεργία. Όταν το ποσοστό της είναι υψηλό αυξάνονται τα ποσοστά της εγκληματικότητας. Ανθρώπινοι πόροι παραμένουν αναξιοποίητοι ή αναζητούν αλλού μια θέση εργασίας. Το ηθικό μιας ολόκληρης χώρας μπορεί να καταρρακωθεί. Και όλα τα δεινά συνεχίζουν να αυξάνονται όσο η ανεργία παραμένει ψηλά.
Η Μεγάλη Βρετανία για παράδειγμα, σχεδόν διαλύθηκε από την ανεργία στις αρχές της δεκαετίας του 1980, κινδυνεύοντας να χάσει έναν πόλεμο από την Αργεντινή.
Κύρια αιτία της υψηλής ανεργίας είναι η κακή διαχείριση ενός κράτους από τις κυβερνήσεις σε συνδυασμό με λάθος στρατηγική. Όταν για παράδειγμα σε μια χώρα το κράτος έμμεσα ή άμεσα οδηγεί τις βιομηχανίες και τις βιοτεχνίες σε διάλυση, οι εργαζόμενοι αυτών προστίθενται στους άνεργους. Ακόμα και αν το κράτος προσλάβει ένα μεγάλο αριθμό από αυτούς τους ανθρώπους στις υπηρεσίες του, η παραγωγικότητά τους μειώνεται, ώστε στο τέλος το αποτέλεσμα είναι το ίδιο.
Γιατί μειωμένη παραγωγικότητα σημαίνει λιγότερα χρήματα στα ταμεία των εργαζομένων και συνεπώς του κράτους. Λιγότερα χρήματα στα ταμεία σημαίνει μείωση της ανθρώπινης δραστηριότητας. Σημαίνει δηλαδή μείωση της οικονομικής δραστηριότητας και ανάγκη για δανεισμό, ώστε να καλυφθούν οι ανάγκες πολιτών και κράτους.
Ο δανεισμός ωστόσο σημαίνει δόσεις και τόκους. Χωρίς παραγωγή, οι δόσεις και οι τόκοι δεν μπορούν να πληρωθούν. Και χρειάζεται η μείωση ή η διαγραφή του δανείου με άλλα ανταλλάγματα. Στην περίπτωση της Ελλάδας, όλοι αναρωτιούνται γιατί η Γερμανία δανείζει ακόμα χρήματα.
Ο λόγος είναι ένας : Γιατί τα εισπράττει πίσω μέσω των πωλήσεων των προιόντων της.
Ακόμα και εάν η Ελλάδα δεν μπορεί να πληρώσει τις δόσεις και τους τόκους, η Γερμανία έχει έμμεσα εισπράξει τα χρήματά της. Η Ελλάδα ωστόσο, τής χρωστά και από πάνω. Για να συνεχιστεί αυτή η κατάσταση χρειάζεται και η ανοχή των πολιτών. Έτσι μειώνεται η αποτελεσματικότητα της παιδείας και αλλοιώνεται η νοοτροπία των επόμενων γενιών. Μέσα από τα ίδια τα σχολεία και τα πανεπιστήμια. Οπότε, αφαιρείται η δημιουργικότητα και η εργατικότητα από τους νέους πολίτες, για να συνεχίσουν την ίδια παθητική ζωή μέσω των κρατικών παροχών.
Οι πολίτες έχουν την αίσθηση ότι η ζωή τους δεν είναι άσχημη και συμβιβάζονται. Αγοράζουν τα καλής ποιότητας Γερμανικά προιόντα και πιστεύουν πως θα περάσουν ώσπου να συνταξιοδοτηθούν, στις περισσότερες περιπτώσεις πρόωρα.
Η ζυγαριά της ζωής ωστόσο έχει δύο ζυγούς. Και ο ένας αρχίζει και βαραίνει περισσότερο. Στην αρχή παρατηρείται είσοδος μεγάλου αριθμού μεταναστών. Οι μετανάστες αυτοί χρειάζονται για χειρονακτικές εργασίες με τις οποίες οι Έλληνες δεν ασχολούνται πλέον γιατί τα τεχνικά λύκεια και οι τεχνικές σχολές έχουν απαξιωθεί, εφόσον όλοι θέλουν να αποτελούν μέλος μιας υπηρεσίας ή ενός οργανισμού. Οι μετανάστες αρχικά βοηθούν, στη συνέχεια ωστόσο πληθαίνουν, δημιουργούν τις δικές τους ομάδες και σιγά σιγά διαμορφώνουν νέα κοινωνικά σώματα στην ήδη προβληματική υπάρχουσα κοινωνία. Η εγκληματικότητα αυξάνεται. Η ανεργία των Ελλήνων πολιτών εκτοξεύεται. Σε αυτό το σημείο παρουσιάζονται αναχρονιστικά νέα κόμματα με ιδέες ήδη απαξιωμένες και κάποιες φορές επικίνδυνες. Εμφυλιοπολεμικές διαμάχες αναβιώνουν. Τα κόμματα, το πολίτευμα και οι θεσμοί απαξιώνονται. Και λίγο πριν την πλήρη κατάρρευση, τα γειτονικά κράτη σηκώνουν κεφάλι και απαιτούν υποταγή ή πόλεμο.
Το κράτος έχει απαξιωθεί τόσο ώστε ζητά προστασία από τις μεγάλες «προστάτιδες» δυνάμεις. Οι δυνάμεις αυτές ωστόσο, κοιτάζουν να εξυπηρετήσουν τα συμφέροντά τους στην πλάτη του πιο αδύναμου. Εκεί ξεκινά το επικοινωνιακό παιχνίδι των δήθεν αντιδράσεων των ισχυρών τρίτων χωρών προς τα γειτονικά κράτη της αδύναμης χώρας. Αυτό φυσικά είναι ένα παιχνίδι και τίποτε άλλο. Ο νόμος του ισχυρού επικρατεί και πολεμικά πλοία πλέουν στο Αιγαίο ανενόχλητα. Θαλάσσιες ζώνες γύρω από τα Ελληνικά νησιά πραβιάζονται. Χώρες όπως η Αλβανία ζητούν ξαφνικά διευθέτηση ξεχασμένων διαφορών. Τα Σκόπια ονομάζονται Βόρεια Μακεδονία. Η Αγία Σοφία μετατρέπεται ξανά σε τέμενος. Η Αμμόχωστος ανοίγει για να την εκμεταλλευτούν οι Τούρκοι και η Θράκη κινδυνεύει να χαθεί παρά τον «απροσπέλαστο Έβρο».
Οι πολίτες ωστόσο, αποκοιμισμένοι από τα μέσα ενημέρωσης, δηλώνουν ικανοποιημένοι από την διαχείριση των κυβερνήσεων. Έτσι και αλλιώς ο Τουρκικός στρατός δεν θα φτάσει στην Αθήνα και τα δανεικά της Γερμανίας φτάνουν για να ζήσει κάποιος. Μπορεί στο τέλος αυτή η άποψη να είναι και η λογική, έστω και αν κάποιοι δεν συμφωνούν. Στο κάτω κάτω η Ελλάδα δεν είναι παρά ένα μικρό Βαλκανικό κράτος το οποίο προσπαθεί να επιβιώσει με οποιοδήποτε κόστος. Μήπως αυτά τα λόγια πληγώνουν ; Ναι πληγώνουν. Και πολύ μάλιστα. Και σίγουρα ένα μεγάλο ποσοστό των πολιτών δεν συμφωνεί με την κατάσταση. Είναι όμως ανοργάνωτο και δεν μπορεί να δράσει. Έτσι καταλήγει θύμα εκμετάλλευσης των κομμάτων, τα οποία έχουν συνειδητά ή ασυνείδητα δημιουργήσει το πρόβλημα.
Αυτός ο φαύλος κύκλος δυστυχώς δεν μπορεί να σταματήσει παρά μόνο αν συμβεί ένα πολύ σημαντικό γεγονός. Γεγονός το οποίο θα προκαλέσει ΣΟΚ σε ολόκληρη την κοινωνία. Όσο τραγικό και αν ακούγεται, αποτελεί μέρος της ζωής. Και κάποιες φορές βοηθά αλλά κάποιες άλλες όχι. Το σίγουρο είναι πως η πορεία της Ελλάδας δεν είναι καλή. Και για να λυθεί ένα πρόβλημα πρέπει να εντοπιστεί η ρίζα του. Το πρόβλημα δεν είναι η συμπεριφορά της Τουρκίας. Αυτό είναι το αποτέλεσμα. Το πρόβλημα είναι πολύ πιο βαθύ και σχετίζεται με την εύπλαστη κοινωνία της Ελλάδας η οποία αυτή τη στιγμή είναι πλήρως αποσυντονισμένη.
Πρέπει αλλάξει ο στόχος, η κατεύθυνση, η στρατηγική και η διαχείριση του κράτους και κατά επέκταση της χώρας για να αποφευχθούν πολύ μεγαλύτερα δεινά από αυτά των τελευταίων δέκα ετών.