Οι Έλληνες σοσιαλιστές της δεκαετίας του 1980 οραματίζονταν μια κοινωνία στην οποία κανένας δεν θα ανέρχεται πάνω από τους άλλους. Ακόμα και εάν ανέρχεται, η σκέψη τους ήταν αυτό να γίνεται απλώς για να ξαναπέσει ύστερα από μια στιγμή όπως τα κύματα της θάλασσας που επιστρέφουν πάντοτε στο επίπεδο της ισότητας.
Σχεδόν 40 χρόνια αργότερα είναι πλέον ξεκάθαρο πως αυτή η σκέψη δεν αποτελεί τίποτε άλλο παρά μια αντιστροφή των νόμων της φύσης. Γιατί όπως έχει ιστορικά αποδεδειχθεί, η εξέλιξη της ανθρωπότητας εξαρτάται αποκλειστικά από την ανθρώπινη διάνοια και την ατομική πρωτοβουλία. Εξαρτάται από την ιεραρχία και την πειθαρχία και όχι από την αναρχία.
Στην Ελλάδα του σήμερα ωστόσο οι «πρώην σοσιαλιστές» – έχοντας συμπαρασύρει και όλους τους ιδεολογικούς αντιπάλους τους στο δικό τους στρατόπεδο – έχουν δημιουργήσει μια νέα τάξη πραγμάτων. Έχουν δημιουργήσει μια κοινωνία στην οποία υπάρχουν δυο συγκυρίαρχοι.
Το κράτος και τα κόμματα.
Δυστυχώς, και τα δυο έχουν ανέλθει πάνω από το πολυτιμότερο αγαθό αυτής της χώρας. Τους ανθρώπους της. Κατά την διάρκεια αυτής της ανέλιξης έχουν προσπαθήσει να απελευθερώσουν τα χειρότερα στοιχεία του ανθρώπινου χαρακτήρα με μοναδικό σκοπό τον απόλυτο έλεγχο των πολιτών. Στοιχεία, που δυστυχώς καθημερινά κερδίζουν έδαφος απέναντι στους πολίτες, συνθλίβοντας τον χαρακτήρα και την προσωπικότητα τους. Την ίδια στιγμή, με διαφόρους νόμους και αναθεωρήσεις του Συντάγματος, θέλουν να βυθίσουν σε αυτό το χάος ολόκληρη την Ελληνική κοινωνία. Στην προσπάθεια τους αυτή μοιραία οδηγούν σε σύγκρουση δυο πανάρχαιους αντιπάλους.
Την εξουσία του Νομοθέτη και την Παράδοση. Η Παράδοση δεν αποτελεί τίποτε άλλο από εκείνα τα έθιμα τα οποία εδώ και χιλιάδες χρόνια έχουν διατηρήσει την Ελληνικότητα των κατοίκων της χώρα μας. Είναι αυτοί οι άγραφοι νόμοι οι οποίοι έχουν αποτυπωθεί στην ψύχη του κάθε ενός από εμάς, διαμορφώνοντας αργά αλλά σταθερά την υπόσταση μας.
Παρά το γεγονός πως κάθε ένας από εμάς είναι ένας ξεχωριστός άνθρωπος με την δική του ιδιαίτερη προσωπικότητα, όλοι μαζί αποτελούμε ένα ενιαίο σύνολο. Στο οποίο διαπερνούν αυτά ακριβώς τα στοιχεία τα οποία το Κράτος και τα Κόμματα θέλουν να μας αναγκάσουν δια του νόμου και του Συντάγματος να διαγράψουμε.
Δεν γνωρίζουν ωστόσο πως κανένας νόμος δεν μπορεί να αναγκάσει έναν άνθρωπο να μην σκέφτεται, να μην αισθάνεται και να μην πιστεύει. Κανένας νόμος δεν μπορεί να εφαρμοστεί στην πράξη αν πρώτα δεν έχει εθιμικά κατασταλάξει στην συνείδηση των ανθρώπων. Για να συμβεί αυτό πρέπει να περάσουν αιώνες.
Κατά την διάρκεια των αιώνων αυτών πρέπει να έχει διατηρηθεί μια εθνική συνέχεια. Αυτό το οποίο θα προκύψει σταδιακά από αυτή την αναγκαστική οικονομική, κοινωνική και συνειδησιακή συμπίεση δεν είναι τίποτε άλλο παρά «μια νέα γενιά αναρχικών».Μια γενιά «αναρχικών» διαφορετική από αυτήν που γνωρίζουμε. Ο στόχος της γενιάς αυτής θα είναι επίσης πολύ διαφορετικός από τους στόχους των σημερινών δήθεν «αναρχικών».
Ο στόχος της θα είναι η διάλυση αυτού του διογκωμένου αλλά ουσιαστικά ανίσχυρου κράτους. Η οποία θα συμβεί δια μέσου του δημοκρατικού συστήματος και του Συντάγματος. Μόνο όταν η πλειοψηφία του κόσμου επηρεαστεί συναισθηματικά και ταυτόχρονα παρουσιαστεί η κατάλληλη συγκυρία η οποία θα ξυπνήσει τον κόσμο από τον βαθύ του ύπνο, το σημερινό Κράτος θα υποχωρήσει.
Όσο υποχωρεί το Κράτος αυτό, τόσο η Ελλάδα θα ανορθώνεται. Επειδή από την τελευταία ενιαία Εθνική Ανορθωτική προσπάθεια έχουν ήδη περάσει πάνω από 100 χρόνια, είμαι σίγουρος πως η εκκίνηση της επόμενης προσπάθειας είναι πολύ κοντά. Τότε θα φανεί ποιά θέληση είναι πιο δυνατή. Η θέληση του Κρατικού μηχανισμού και των νομοθετών του, ή η θέληση του Ελληνικού έθνους;