Και εάν πολλοί παρομοιάζουν την Ελλάδα του σήμερα σαν ένα γερασμένο και αδύναμο σώμα, ακόμα και εάν άλλοι πολλοί ζουν με την νοσταλγία της παλιάς της δόξας, είναι εκείνοι που μέρα νύχτα σκέφτονται και πιέζουν το μυαλό τους για να καταλάβουν με ποιον τρόπο μπορεί το ασθενικό αυτό σώμα να ανανεωθεί ξανά, αυτοί οι οποίοι μπορούν να πουν με σιγουριά πως αισθάνονται, αναπνέουν και ζουν. Γιατί από καταβολής του κόσμου ο άνθρωπος θέλει να περπατά με ψηλά το κεφάλι την ημέρα και να κοιμάται με ήσυχη συνείδηση τη νύχτα. Και ένας άνθρωπος ο οποίος, ακόμα και στην εποχή μας, δεν πονάει για τα λόγια και τις σκέψεις των άλλων λαών οι οποίοι κάθε μέρα υποτιμούν την Ελλάδα όλο και πιο πολύ, μόνο δυστυχισμένος μπορεί να είναι.
Δυστυχισμένος όχι για την διάλυση της πατρίδας του αλλά γιατί ο ίδιος δεν έχει την δύναμη και το σθένος να θέσει εκείνην πάνω από τον εαυτό του. Και όσοι άνθρωποι με συνείδηση και συναισθήματα παρασύρθηκαν στο παρελθόν από την ψευδαίσθηση της κοινωνικής τους αποκατάστασης από ένα συνδικαλιστικό σωματείο, σήμερα είμαι σίγουρος πως έχουν μετανιώσει πικρά βλέποντας την αλήθεια να κείτεται πλέον στο πάτωμα γυμνή.
Γιατί από τα σωματεία αυτά δεν έχουν γεννηθεί παρά μόνο η διαφθορά, ο εγωισμός και η πλεονεξία. Γιατί κανένα από αυτά τα σωματεία δεν νοιάστηκε πραγματικά για την μεγάλη μάζα των εργαζομένων, παρά μόνο για τον μικρό αριθμό εκείνων οι οποίοι με τον ένα ή τον άλλο τρόπο έλεγχαν και ακόμα ελέγχουν τα σωματεία αυτά. Και όλοι πλέον γνωρίζουν πως τα σωματεία αυτά είναι πάνω από τα κόμματα. Και έχουν πλέον δηλητηριάσει όλες τις ανθρώπινες δραστηριότητες στην Ελλάδα.
Και τώρα εκείνοι οι οποίοι πίστεψαν στα σωματεία αυτά είναι άνεργοι ή γονείς ανέργων, αν δεν είναι απλοί υπάλληλοι προσπαθώντας να ζήσουν με ένα εισόδημα της φτώχειας. Η απάτη αυτή των σωματείων είναι σήμερα ξεκάθαρη περισσότερο από ποτέ. Αρκεί όλοι όσοι σήμερα δεν μπορούν να εργαστούν γιατί δεν βρίσκουν δουλειά να ρωτήσουν τον εαυτό τους γιατί εκείνοι οι οποίοι τους υποσχέθηκαν εργασία και αλληλεγγύη δεν είναι σε θέση να τους βοηθήσουν. Και γιατί εκείνοι δεν έχουν ανάγκη να εργαστούν αφού έχουν λύσει το οικονομικό τους πρόβλημα.
Η κατάρρευση ωστόσο των συνδικαλιστικών σωματείων, όπως στην εποχή μας είναι στημένα, δεν είναι μακριά. Αποτελούν οργανισμούς γερασμένους και αδύναμους αφού πλέον δεν υπάρχουν επιχειρηματίες για να στραφούν εναντίον τους. Δεν υπάρχουν εργαζόμενοι για να παραπλανήσουν. Δεν υπάρχει κράτος για να το στραγγίξουν. Υπάρχει μόνο η στάχτη από την γη την οποία έκαψαν στο πέρασμά τους όλα αυτά τα χρόνια. Η γη όμως έχει την δυνατότητα να αναπλάθεται από μόνη της. Και μέσα από τη στάχτη να δημιουργεί καινούργια ζωή. Γιατί η γη είναι μάνα και οι άνθρωποι οι οποίοι φτιάχτηκαν από αυτήν είναι παιδιά της. Και μια μάνα πάντα φροντίζει τα παιδιά της ό,τι και να γίνει. Ακόμα και όταν εκείνα έχουν κάποια στιγμή στραφεί εναντίον της και την χτυπούν αλύπητα. Εκείνη πάντα υπομένει και τα αγαπά ώσπου να καταλάβουν την πλάνη τους.
Και όσοι ασχολούνται με τον συνδικαλισμό πρέπει να γνωρίζουν πως η μάνα μας έχει υποστεί αρκετά από εκείνους και δεν αντέχει άλλα. Και πως σιγά σιγά όλοι μας ξυπνάμε. Ξυπνάμε και καταλαβαίνουμε πως η επαναφορά μας εξαρτάται μόνο από την συλλογική – συνολική προσπάθειά μας για την επίτευξη ενός μεγάλου εθνικού στόχου. Μια προσπάθεια η οποία δεν χωρά προσωπικά συμφέροντα, μολυσματικές διχόνοιες και ανούσιες διαμάχες στην πλάτη των πολλών για να κερδίζουν οι λίγοι.
Μια προσπάθεια μέσα από την οποία θα γεννηθούν δουλειές και ελπίδα. Μια προσπάθεια βασισμένη σε μια νέα πίστη, γεννημένη μέσα από τα σπλάχνα της Ελλάδας.
Μια πίστη η οποία θα συντρίψει την παλιά χαοτική θρησκεία του συνδικαλισμού και θα σηκώσει όλους εμάς εκεί όπου η αξία μάς επιβάλει πάντα να βρισκόμαστε. Στην κορυφή. Εκεί και μόνον εκεί.