Ένα όρκος ιερός δένει σφιχτά όλους τους Έλληνες. Και οι ξεπερασμένοι λόγοι των πολιτικών, ακόμα και η οικονομική στενότητα της πλειοψηφίας του λαού της Ελλάδας, δε μπορεί να σπάσει το δεσμό αυτό. Καμιά ξεφτισμένη ιδεολογία γραμμένη 100 χρόνια πριν για προλετάριους, αστούς και κεφαλαιοκράτες δεν είναι ικανή να δημιουργήσει ρήγμα μέσα στην Ελληνική κοινωνία. Το χάσμα μεταξύ της αντίληψης των πολιτικών και των πολιτών, δεν θα τρίξει με το «έτσι θέλω» τα θεμέλια της χώρας μας. Είτε κάποιος δουλεύει με τα χέρια, είτε με το μυαλό, ο σκοπός είναι ίδιος. Η δημιουργία αξίας στη σύγχρονη Ελλάδα. Από αυτή την αξία κανείς από εμάς δεν μπορεί να χάσει.
Ποιος από όλους τους σύγχρονους πολιτικούς έδωσε σημασία στις ανάγκες των πολιτών ? Κανένας ! Όλοι φρόντισαν να αφαιρέσουν το κουράγιο και την ενέργεια από τους πολίτες. Όλοι φρόντισαν να τους καταντήσουν σαν φυτά μέσα σε μια γλάστρα τα οποία ποτίζουν με λίγες σταγόνες ευρώ για μην ξεραθούν. Και ποιος κερδίζει από αυτή την κατάσταση. Η Γερμανία και η Τουρκία. Και το χάσμα μεταξύ της Ελλάδας και των υπολοίπων Ευρωπαϊκών χωρών μεγαλώνει μέρα με τη μέρα. Το αληθινό χάσμα είναι αυτό και όχι το άλλο μεταξύ μας. Εκείνο το οποίο κάποιοι δήθεν «διαβασμένοι» πολυλογάδες μας ανάγκασαν να πιστέψουμε πως υπάρχει μέσα στην κοινωνία μας. Το χάσμα το οποίο πρέπει να κλείσουμε είναι αυτό μεταξύ της χώρας μας και των άλλων χωρών. Για να το καταφέρουμε πρέπει να αντλήσουμε τη δύναμη για να δουλέψουμε σκληρά. Πρέπει να αντλήσουμε την επιθυμία να ξαναδώσουμε σημασία στη ζωή μας.
Απέναντι μας είναι αλήθεια ότι στέκεται ένας φαινομενικά πανίσχυρος εχθρός. Είναι το κράτος των πολιτικών μέσα στο δικό μας κράτος. Το κράτος των Ελλήνων πολιτικών. Αυτό το νέο κράτος των πολιτικών το οποίο καθημερινά αποκοιμίζει τον λαό της Ελλάδας για να μπορέσουν να εξυπηρετηθούν ευκολότερα τα συμφέροντα των συμμάχων τους. Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, Ευρωκοινοβούλιο, «Ευρωπαϊκή Ένωση», Γερμανία και Γαλλία δηλαδή, κρατούν σφιχτά τα λουριά της Ελληνικής κρατικής μαριονέτας. Μιας μαριονέτας που χορεύει στους ρυθμούς των ξένων δανειστών και προστατών. Χωρίς να λαμβάνουν υπόψη τα δικαιώματα κανενός, ωθώντας προς την έξοδο τα καλύτερα μυαλά της χώρας μας. Αφήνοντας πίσω όσους δεν έχουν διάθεση να εργαστούν και να βοηθήσουν. Αφήνοντας πίσω ορφανούς όσους θέλουν να αλλάξουν την τύχη της πατρίδας τους, αλλά τους θάβει το ίδιο το κράτος όσο πιο βαθιά γίνεται μέσα στην ίδια τη γη τους.
Ναι χρειαζόμαστε το διεθνές κεφάλαιο. Ωστόσο, το χρειαζόμαστε σαν εργαλείο και όχι σαν αφέντη. Σαν αφέντης θα συνεχίσει να δημιουργεί χάσμα μεταξύ μας για να μπορεί να μας ελέγχει. Σαν εργαλείο θα το χρησιμοποιήσουμε για να μειώσουμε το χάσμα με τα αλλά Ευρωπαϊκά κράτη. Και ποτέ μα ποτέ δεν πρέπει να ξεχνάμε τον ιερό δεσμό ο οποίος πάντα υπήρχε, υπάρχει και θα υπάρχει μεταξύ των Ελλήνων. Είναι αυτός ο δεσμός ο οποίος κάποτε θα μας επαναφέρει στην πραγματικότητα. Και τότε είναι σίγουρο πως δε θα ξανακούσουμε κάποιον Τούρκο πρόεδρο να δηλώνει πως η χώρα του είναι έτοιμη να «ενταχθεί» στην Ευρωπαϊκή Ένωση, με ό,τι αυτό μπορεί να σημαίνει.
Όταν ένας συνολικός σκοπός κυριεύσει τις καρδιές μας, εντείνοντας τις προσπάθειές μας προς την σωστή κατεύθυνση, η Τουρκία, η Αλβανία, τα Σκόπια και η Βουλγαρία θα τρέμουν στο άκουσμα και μόνο του ονόματος ΕΛΛΑΔΑ ! Ολοκληρωτικά θα τους κυριεύει ο φόβος όποτε περνά από το μυαλό τους οποιαδήποτε σκέψη αφορά στη χώρα μας. Και τότε θα μπορεί κάποιος να υποστηρίξει με σιγουριά πως η ειρήνη θα επικρατήσει στην περιοχή μας για πάρα πολλά χρόνια ακόμα.
Ως τότε θα νιώθουμε καυτή την Τούρκικη ανάσα. Θα βιώνουμε καθημερινά την πίκρα της οικονομικής δυσχέρειας. Θα μας ματώνει οικτρά το μαστίγιο των δήθεν «ευρωσυμμάχων» μας. Θα μας πληγώνει βαθιά η σημερινή εικόνα της χώρας μας. Θα μας προκαλεί οργή και θλίψη η κάθε παραπλανητική λέξη των σύγχρονων πολιτικών. Αυτές είναι οι επιλογές μας. Από τη μία η αιώρηση της «Λευκής Επανάστασης» μέσω της κάλπης και από την άλλη η βίαιη συντριβή των ονείρων μας από το κράτος της κάστας των πολιτικών.