Αποστολή

Άρθρο του Γιώργου Μιχαήλ

Πιστεύω και αγωνίζομαι. Σε αυτές τις δυο λέξεις καθρεπτίζεται η αποστολή του Χριστού επάνω στη γη.

Ερχόμενος απευθείας από τους ουρανούς, δεν θα μπορούσε να αγγίξει τις ψυχές των ανθρώπων εάν δεν μεταλλασσόταν ως ένας από αυτούς. Και δεν θα κατάφερνε να αφυπνίσει ολόκληρη την ανθρωπότητα από τον τραγικό της λήθαργο, εάν δεν ξεπερνούσε τη δεύτερη φύση του, ανεβάζοντας τον εαυτό του στο σταυρό μετά από μία εβδομάδα αβάσταχτων παθών. Και με αυτόν τον τρόπο πλημμύρισε με ελπίδα εκατομμύρια ανθρώπους σε ολόκληρο τον κόσμο.

Πάνω από δύο χιλιάδες χρόνια μετά, η ιστορία και η λατρεία του Χριστού μπορεί ακόμα να μας διδάξει πολλά. Γιατί σήμερα η μητέρα μας υποφέρει. Τα παιδιά της βασανίζονται, γονατίζουν μπροστά στη γροθιά των «δυνατών» και ευτελίζονται κάθε μέρα όλο και πιο πολύ. Και όλοι έχουμε πλέον αφομοιώσει στο μυαλό μας πως πρέπει να αποχαιρετήσουμε την ελπίδα την οποία τα κόμματα της μεταπολίτευσης προσπαθούν μάταια να μεταγγίσουν στο μυαλό μας. Κανένα από αυτά τα κόμματα δεν πρόκειται να «σταυρώσει» το συμφέρον του. Προτιμούν να παρακολουθούν ατάραχα την Ελλάδα βάναυσα χτυπημένη, παρά να θέσουν σε κίνδυνο την ύπαρξή τους. Ο οργανισμός τους είναι το παν. Η με κάθε τρόπο χρηματοδότησή τους είναι το αίμα τους. Αίμα το οποίο μεταφέρει τη ζωή στις φλέβες τους, αφού πρώτα έχουν τρυπήσει και τα δύο πλευρά της κοινωνίας με την πιο κοφτερή λόγχη.

Ελίτ, κάστες, σκέτες, κλίκες παντού χλευάζουν την σταυρωμένη Ελλάδα και την ίδια στιγμή κατευθύνουν την κρατική χρηματική ροή εκεί όπου οι ίδιοι θέλουν. Και όλη η ζωτικότητα, η ενέργεια, το μυαλό και η δύναμη της Ελληνικής κοινωνίας περιέρχεται δια μέσου της οικονομικής ανέχειας σε μια λανθάνουσα κατάσταση, αφού πρώτα έχει αρρωστήσει από την κατάρα της μετριότητας. Έτσι κρατάνε τον κόσμο της Ελλάδας σφιχτά μέσα στις παλάμες τους, πνίγοντάς τον σιγά σιγά, απελευθερώνοντας χρόνο με το χρόνο το μίσος τους απέναντι σε μια κοινωνία η όποια σε πείσμα όλων των εξωτερικών παραγόντων εξακολουθεί να διατηρεί, στον σκληρό της πυρήνα, όλα εκείνα τα στοιχεία από τα όποια έχει δημιουργηθεί.

Η Ελλάδα αξίζει ένα κράτος το οποίο θα ανταμοίβει τον καθένα ανάλογα με την δραστηριότητα και την προσφορά του. Η Ελλάδα αξίζει μια κοινωνία στην οποία δεν θα εισχωρούν όσοι δεν έχουν όρεξη να εργαστούν.

Η Ελλάδα αξίζει μια εθνική οικονομία η όποια δεν θα υποχωρεί μπροστά στην ανεξέλεγκτη εισροή αμφιβόλου προελεύσεως κεφαλαίου. Ακόμα και εάν σε αυτό επιτραπεί να εισρεύσει, πρέπει να εξυπηρετεί τα συμφέροντα της κοινωνίας. Και δεν υπάρχει μεγαλύτερο συμφέρον από την επαναλειτουργία των σκουριασμένων γραναζιών της. Μια επαναλειτουργία η όποια θα επαναφέρει το σφυγμό σε μια σχεδόν θανούσα Ελλάδα, η οποία δεν δημιουργεί σχεδόν τίποτα καινούργιο.

Για να συμβούν όλα αυτά, ωστόσο, δεν αρκεί η σύσταση ενός ακόμα νέου κόμματος από κάποιον φέρελπι νέο. Πρέπει να διαλυθούν όλα ανεξαιρέτως τα υπάρχοντα κόμματα και στη θέση τους να δημιουργηθούν άλλα με νέους ανθρώπους.

Όλοι μέσα τους γνωρίζουν πως έχει ήδη σβήσει η πεποίθηση ότι τα κόμματα της μεταπολίτευσης αποτελούν τον πόλο σταθερότητας της