Μια κλωστή χωρίζει το παρόν από το μέλλον. Και όσοι λαμβάνουν αποφάσεις εις βάρος του μέλλοντος, για κάποια συγκυριακή εξασφάλιση ανίερων συμφερόντων, είναι σίγουρο πως θα πληρώσουν το βαρύτερο τίμημα. Την αιώνια ιστορική λήθη.
Ωστόσο, αξίζει κάποιος να ανοίξει κάποτε τα μάτια σε αυτόν τον θαυμάσιο λαό των Ελλήνων. Γιατί το θέμα του ονόματος των Σκοπίων δεν αποτελεί απλά ένα ακόμα εθνικό ζήτημα στην πλάτη του οποίου οι πολιτικοί θα παζαρέψουν τα ιδιοτελή συμφέροντα τους. Είναι ίσως η πρώτη φορά μετά το 1922 κατά την οποία το σύγχρονο Ελληνικό κράτος ξεκάθαρα και χωρίς κανένα ενδοιασμό ετοιμάζεται να αποδεχθεί την απώλεια ενός σημαντικού εδάφους της Ελληνικής εδαφικής κληρονομιάς. Και εάν τελικά η συμφωνία αυτή υπογραφεί τότε πράγματι θα ισοδυναμεί με σεισμική δόνηση στα θεμέλια της κοινωνίας.
Γιατί έως τώρα η Ελλάδα δεν έχει αποδεχθεί απώλεια εδάφους στην Ήπειρο, στη Μακεδονία και στην Κύπρο. Έχει μόνο αναγκαστικά υπογράψει τη συνθήκη της Λοζάνης το 1923 μετά από μια πολυετή, αιματηρή και μανιασμένη σύγκρουση με τους Τούρκους, πολεμώντας για ό,τι πιο ιερό αναγνωρίζει σύσσωμη όλη η ανθρωπότητα. Το δικαίωμα της επιβίωσης.
Ωστόσο τότε η Ελλάδα δεν είχε άλλη επιλογή λόγω της οδυνηρής ήττας στο μέτωπο της Μικράς Ασίας, από την οποία παρόλαυτά σμιλεύτηκε, απόκτησε υπόσταση και ουσιαστικά γεννήθηκε το νέο Ελληνικό έθνος. Ήταν μια συμφωνία αναπόφευκτη, δεδομένων των συνθηκών.
Η συμφωνία των Πρεσπών ωστόσο, δεν έχει καμιά σχέση με εκείνη την τελευταία συμφωνία η οποία υπογράφτηκε και αφορούσε εθνικό εδαφικό ζήτημα. Η συμφωνία των Πρεσπών αναγνωρίζει τον ξεριζωμό, τον διωγμό και τον θάνατο των Ελλήνων οι οποίοι επί αιώνες ζούσαν στο έδαφος των σημερινών Σκοπίων. Και σε όλους εκείνους εντός της Ελλάδας οι οποίοι υποστηρίζουν πως τα ιστορικά αυτά γεγονότα δίνουν το δικαίωμα στους Σκοπιανούς να αναγνωριστούν ως Βόρεια Μακεδονία, πρέπει κάποιος να εξηγήσει πως ακριβώς για τον ίδιο λόγο δεν είμαστε υποχρεωμένοι εμείς σαν Έλληνες να τους αναγνωρίσουμε. Γιατί εάν οι Σλάβοι έχουν το δικαίωμα να διώχνουν δια της βίας τους Έλληνες από την πανάρχαια γη τους, τότε και οι Έλληνες έχουν δικαίωμα να διεκδικήσουν τη χαμένη αυτή γη με οποιοδήποτε τρόπο μπορούν.
Και σε εκείνους οι οποίοι προτείνουν ονομασίες όπως ΝΕΑ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ, κάποιος πρέπει να τους εξηγήσει πως εάν μια ονομασία σαν αυτήν έπρεπε να δοθεί σε κάποια περιοχή της Μακεδονίας, αυτή θα ήταν η ελεύθερη Μακεδονική περιοχή εντός του Ελληνικού κράτους. Γιατί δεν είναι οι Σλάβοι ή οι Βούλγαροι εκείνοι οι οποίοι εκδιώχθηκαν από την περιοχή, αλλά οι Έλληνες. Δεν αποτελεί λοιπόν το ζήτημα των Σκοπίων μια απλή διευθέτηση του ονόματος ενός κράτους. Το θέμα αυτό είναι πολύ πιο σοβαρό και σχετίζεται με το δικαίωμα κυριαρχίας γειτονικών εθνών επάνω σε διεκδικούμενο έδαφος. Αυτό είναι και το κύριο στοιχείο της υπόθεσης αυτής, το οποίο με περίσσια μαεστρία οι πολιτικοί ανήγαγαν σε ένα απλό θέμα ονοματολογίας σε ένα δήθεν νεοσύστατο κράτος.
Υπογράφοντας και επικυρώνοντας τη συμφωνία αυτή το σύγχρονο Ελληνικό κράτος παραιτείται, επί του παρόντος τουλάχιστον, από οποιοδήποτε δικαίωμα διεκδίκησης επάνω στο χαμένο Μακεδονικό έδαφος.
Είναι καλό ωστόσο να γνωρίζουν οι πολιτικοί και όσοι άλλοι συμφωνούν με αυτήν την πράξη ότι η υπογραφή ενός εγγράφου δεν σημαίνει τίποτε. Ο νόμος του ισχυρού είναι πάντοτε ο μοναδικός νόμος ο οποίος διέπει τις ιστορικές εξελίξεις. Και οπωσδήποτε, οποιαδήποτε συμφωνία ή νόμος ο οποίος βασίζεται στη λογική της ιδιωτικής ακίνητης περιουσίας αλλά θεσπίζεται για να καθορίσει την τύχη Εθνικής εδαφικής επιφάνειας, είναι καταδικασμένος να αποτύχει.
Γιατί η Εθνική κληρονομιά δεν μπορεί να παζαρευτή από κανέναν. Αποτελεί κομμάτι και ψυχή της ύπαρξης τού κάθε ανθρώπου. Και κανένας μα κανένας δεν μπορεί να διαχωρίσει την ψυχή από το σώμα επικυρώνοντας απλά ένα χαρτί.
Η Μακεδονία, όπως και οποιαδήποτε άλλη χαμένη προς το παρόν Ελληνική περιοχή, δεν θα μετατραπούν ποτέ σε σπασμένα τριαντάφυλλα. Γιατί παντού και πάντοτε, οποιοσδήποτε νιώθει Έλληνας δεν πρόκειται να αφήσει τα όνειρά του να πέσουν βαριά τραυματισμένα και να τσακιστούν από ένα ανίερο καθεστώς το οποίο δεν σέβεται Θεό και αρχές.
Γιατί εντός οποιουδήποτε ανθρώπου οι Ελληνικές φλέβες χτυπούν και τον γεμίζουν ζωή, και πάντα διατηρείται και θα διατηρείται μια άσβεστη φλόγα, ένας ακατανίκητος πόθος, και μια σκέψη σαν χάδι θα στροβιλίζει στο μυαλό του. Να αξιώσει μια ημέρα να ζήσει σε μια Ελλάδα σαν αυτήν που ονειρεύτηκαν 100 χρόνια πριν οι τελευταίοι πρόγονοί μας.